Het werk van Otto Hetterscheid zit vol emotie. Het is poëtisch, lyrisch, expressief of juist ingetogen. Enkele forse trefzekere streken staan sterk in een stille omgeving. Ragfijne lijnen manoeuvreren zich voorzichtig door het beeld. Stukjes van een handgeschreven brief zijn nauwelijks leesbaar. Maar dat doet er niet toe, want het gaat om de sfeer die het beeld oproept. Hetterscheids werk draagt niet voor niets nooit een titel, want woorden schieten te kort. Woorden hebben een hooguit een dubbele betekenis, terwijl beelden, vooral abstracte beelden, onbeschrijfelijk veel meer zeggen. Hetterscheid vindt het moeilijk om onder woorden te brengen wat hem ertoe drijft zijn werk te maken. Het is een gevoelskwestie. Het zit erin en het moet eruit. Zo vormt zijn werk op papier de weerslag van zijn emotie. Het is een onafscheidelijk deel van hemzelf. Tijdens het werken laat Hetterscheid zich volledig leiden door zijn gevoel. Hij kan er niet te veel bij nadenken, want dat remt de spontaniteit in het artistieke proces. Hetterscheids intuïtieve manier van werken leidt tot subtiel en oorspronkelijk werk, dat ook ontvankelijk is voor de ideeën en gevoelens van de toeschouwer. Want zo gevoelsmatig als Hetterscheid te werk gaat, kan de toeschouwer zijn werk ook ontvangen. Het kan je verleiden, je ontroeren en je doen glimlachen. Urenlang kan je ernaar kijken en ervan genieten. Zonder daarbij een beroep te doen op de ratio. En dat is geoorloofd, want goede beeldende kunst behoeft eigenlijk geen tekst en uitleg. Sanneke Stigter, 'zonder titel', in: Otto Hetterscheid 70, Amsterdam 1997